INTERNET – Νέα μόδα ή κοινωνικό καθεστώς;

Από τον Αλέξανδρο Μπούκουρη


Τα τελευταία 8 περίπου χρόνια που εμφανίστηκε το Internet στην Ελλάδα, έχουν γίνει αρκετές αλλαγές στις τάσεις και στον τρόπο ζωής αρκετών ανθρώπων. Κάποιοι  χρησιμοποιούν το Δίκτυο καθημερινά για να μιλήσουν με τους φίλους τους, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν στηρίξει την εργασία τους πάνω στο e-mail. Εύκολα λοιπόν θα μπορούσαμε πλέον να χαρακτηρίσουμε το Internet ως ένα σημαντικό γεγονός που αποτελεί κοινωνικό καθεστώς και όχι μία απλή μόδα ή τάση εποχής.

Όταν το 1996 είχε βγει στη μεγάλη οθόνη το «The Net» ή σε Ελληνική μετάφραση «Παγιδευμένη στο Δίκτυο» (review του μπορείτε να δείτε στο τεύχος 3, σελίδα 8) η άποψη όλων ήταν ότι είναι ένα πολύ τραβηγμένο περιπετειώδες θρίλερ, που έφερνε λίγο από James Bond. Αν ανατρέξουμε σήμερα σε αυτό το «πολύ τραβηγμένο» για την εποχή του έργο, θα λέγαμε ότι μάλλον έχει μία δόση «προφητείας». Εάν βιαστήκατε να με χαρακτηρίσετε υπερβολικό, ηρεμήστε γιατί μπορεί να αλλάξετε άποψη.

Το Internet σήμερα έχει εξαπλωθεί σχεδόν σε όλους τους τομείς και χώρους. Από το σπίτι μας, το χώρο εργασίας μας, μέχρι και οπουδήποτε υπάρχουν ακόμη και απόρρητα στοιχεία για εμάς όπως Αστυνομία, Υπουργεία, Δικαστήρια, Εφορίες, Τράπεζες κλπ.


Εάν υποθέταμε λοιπόν ότι είμαστε κάποιοι που ζουν χρησιμοποιώντας και αξιοποιώντας όλες τις «ευκολίες» που του παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία και το Internet, θα μπορούσαμε από το σπίτι ή το γραφείο μας (ή ακόμη και από το δρόμο στο αυτοκίνητο ενώ περιμένουμε το φανάρι!) να διαχειριστούμε σχεδόν τα πάντα:

Να πληρώνουμε λογαριασμούς στη τράπεζα, να μεταφέρουμε χρήματα, να επενδύουμε στο χρηματιστήριο, να στέλνουμε το εκκαθαριστικό στην εφορία (βλέπε Taxis!!), να πληρώνουμε το πρόστιμο για παράνομη στάθμευση στην αστυνομία, να παίρνουμε ενημέρωση για δικαστικές αποφάσεις, να κάνουμε τηλεδιάσκεψη με τους φίλους, συνεργάτες ή συγγενείς μας, και διάφορες άλλες… καθημερινές εργασίες.


Όλα τα παραπάνω για να γίνουν, αρκεί να χρησιμοποιήσουμε κάποιους κωδικούς ασφαλείας. Εάν υποθέταμε λοιπόν και πάλι, ότι με κάποιο τρόπο μάθαινε κάποιος όλους αυτούς τους κωδικούς, θα μπορούσε να μας κάνει «αρκετά καλή» ζημιά, και όσοι με είπατε υπερβολικό προηγουμένως μπορείτε να αρχίσετε να αναθεωρείτε.


Δεν είπα να αναθεωρήσετε ακόμη. Φυσικά υπάρχετε και εσείς που λέτε «εμένα οι κωδικοί μου δεν σπάνε με τίποτα». Είπα εγώ ότι κάποιος θα «σπάσει» τους κωδικούς σας; Όχι φυσικά. Απλά θα τους πάρει. Πως; Χιλιάδες τρόποι. Την ώρα που μιλάτε στο IRC ή με το φίλο σας στην Κολομβία, και θα σας στείλει μία ωραία φωτογραφία προβάλλοντας όλα τα κάλλη του ή τα κάλλη της, θα σας «σπρώξει» και ένα Trojan (ας πούμε ιό για όποιον δεν ξέρει τι είναι το Trojan) και θα μπορεί πλέον να πάρει ότι αρχεία θέλει από τον υπολογιστή σας, χωρίς να καταλάβετε τίποτα. Κάπου στο δίσκο,  εκτός από τα γράμματα από το έτερό σας ήμισυ, θα υπάρχουν και τα passwords!. Αυτό φυσικά είναι κάτι που μπορεί να κάνει και κάθε δωδεκάχρονο παιδάκι πλέον. Θέλετε κάτι πιο εξελιγμένο; Η λέξη «sniffer» σας λέει κάτι; Πρόκειται για ειδικά προγράμματα που η δουλειά τους είναι να ψάχνουν όλα τα «πακέτα δεδομένων» που περνάνε από κάποια σύνδεση, και με λέξεις κλειδιά να κλέβουν δεδομένα. Αν λοιπόν βάζαμε ένα “sniffer” στη γραμμή της OTEnet, της Forthnet, της Hellas On-Line και αποφασίζαμε να «κλέψουμε» όσα δεδομένα περνάνε και αφορούν τον Κύριο Μπαρμπούτσογλου, για φανταστείτε τι λαβράκια θα βγάζαμε… μέχρι και τι ώρα πήγε στην τουαλέτα θα μαθαίναμε…


Θα μου πείτε τώρα, σιγά! Ποιος θα κάνει κάτι τέτοιο, και γιατί σε εμένα; Αυτό είναι άλλο θέμα όμως. Μπορεί να το κάνει αν θέλει; Αν έχει τις γνώσεις, τη δύναμη, και τη θέληση μπορεί να κάνει διάφορα περίεργα πράγματα; Αρχίσαμε να ανησυχούμε τώρα; Είμαστε σε καλό δρόμο!


Πριν από το Internet, οι μεγάλες κατασκοπευτικές οργανώσεις (κρατικές η μη) λειτουργούσαν (και λειτουργούν) έχοντας πληρωμένους ανθρώπους που οτιδήποτε «περίεργο» ακούνε το αναφέρουν στην υπηρεσία τους, χωρίς να γνωρίζει κανείς αυτή τους την ιδιότητα. Με αυτό τον τρόπο όποτε θέλουν να μάθουν κάτι και να φτιάξουν το προφίλ ενός ανθρώπου, δεν έχουν παρά να στείλουν τους «δικούς τους», να παγιδέψουν κάνα τηλέφωνο και άντε να τον παρακολουθήσουν και λίγο. Με το Internet η διαδικασία αυτή αλλάζει. Έχοντας αυτό το άτομο μόνιμη σύνδεση με το Internet, παγιδεύουν τη γραμμή του, και χωρίς κόστος σε «ανθρώπους» ή χωρίς το κίνδυνο να αποκαλυφθεί κάποιος δικός τους, μαθαίνουν τα πάντα, και φτιάχνουν ένα υπερπλήρες προφίλ με πολύ λιγότερο χρόνο και χρήμα.

 


Το μέλλον; Ίσως λίγο-πολύ όπως το φαντάζεστε… η 17 Νοέμβρη δεν θα ρίχνει βόμβες για να προκαλέσει πανικό, θα σταματάει όλα τα φανάρια στη Κηφισίας, ή θα ακινητοποιεί το μετρό. Δε θα εκτελεί εν ψυχρώ, αλλά θα διαγράφει τη ταυτότητα, το διαβατήριο, τις πιστωτικές κάρτες, και όλους τους τραπεζικούς λογαριασμούς από τα… θύματά της, προκαλώντας τους άμεσα συναισθήματα αυτοκτονίας.


Σας φαίνονται περίεργα; Κάπως λίγο προχωρημένα για την Ελλάδα; Για δείτε λίγο πιο γρήγορα το μέλλον… Ήδη ξεκίνησε η απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών. Δηλαδή όποιος θέλει πουλάει επικοινωνίες. Τα σταθερά τηλέφωνα υποκλέπτονται. Τα κινητά υποκλέπτονται, και δίνουν και αναφορά στο που βρίσκεστε με απόκλιση μόλις 1 μέτρο. Το Internet σε λίγο καιρό θα είναι μόνιμο καταναλωτικό αγαθό σε κάθε σπίτι, όπως και η τηλεόραση. Ήδη υπάρχει εντολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση να γίνουν οι γραμμές για το Internet δωρεάν. Όλες οι 0965 δηλαδή θα είναι toll-free (χωρίς χρέωση) όπως οι 0800. Τι σημαίνει αυτό; Όλοι θα είναι 24 ώρες συνδεδεμένοι στο Internet. Τι λέτε λοιπόν; Θα μπορεί κάποιος να μας παρακολουθεί συνεχώς; Μάλλον αν το θελήσει πολύ…


Το τελευταίο ερώτημα λοιπόν που εύλογα γεννιέται, είναι τι μπορούμε να κάνουμε για να προστατευθούμε; Να γίνουμε τεχνοφοβικοί και να παραμείνουμε πίσω από κάθε τεχνολογική εξέλιξη; Να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στην τράπεζα και να περιμένουμε στην ουρά αντί να κάνουμε τη μεταφορά με το pc ή το κινητό μας με ένα γραπτό μήνυμα; Όχι φυσικά! Η καλύτερη άμυνα είναι η γνώση. Και γνωρίζοντας τι μπορεί να γίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος να το αποφύγουμε. Ξέρουμε ότι μπορεί κάποιος να μας παρακολουθεί στο δρόμο, όπως και να ξέρει που βρισκόμαστε από τη στιγμή που κρατάμε ένα κινητό τηλέφωνο. Τι κάνουμε; Απλά μάλλον προσέχουμε τα λόγια και τις πράξεις μας.